Przemyślenie o samotnych wyjazdach i wierszyk

Dlaczego będąc samej czuję głębszą relacje z całkiem obcymi ludźmi i potrzebę bliskich? Może nie jestem otoczona przez rozpraszacze i przepychacze codziennego życia… Głębiej odczuwam, mam moment dowiadywania się nowych rzeczy. Zgłębiam podróżuje w czasie życia. Gdy jestem sama więcej widzę u innych i o innych. Nie jestem skupiona na ewentualnym towarzystwie. Dostrzegam, odczuwam i potrzebuję, przez co często jestem wręcz skazana na innych i obcych ludzi. Mam okazje poznać ich bliżej, czyli tak naprawdę owartościować swoją podróż, polegającą na poznawaniu nowego.

Co gdy dogonię?

Czasem gnije we mnie pomysł

Jak tysiące innych przebłysków

Czasem nie rozpędzam myśli

Żeby wpaść w sen nieziemski

Te siły wyobraźni, teraźniejszej jaźni

Popchnęłyby mnie do latania w przestworzach

A muszę chwilami stawać na nogach

Na twardej powierzchni

Cudzej nawierzchni

Zjeść spać

Jak połączyć ducha z materią

Nie ma w tym stałej, na pewno

Pomysły przepocone

Ochłoną, wyparują

Coś co napędzą

Tak ulotnie się rozpędza

Znowu zgryz bolesny

Są tematy wysłane w przyszłość

Statki o przypadkowych namiarach

Może kiedyś jeszcze przylecą…?

Dotykają bolesnych galaktyk

A co jeśli zasnę

Co jeśli zostanę

Obudzę się rześka, będzie wspaniale!

Nowego dnia znów będę gonić

Czas, który znika tak dostojnie

W jednostajnym tępię

I tu nas ma

My niestabilnie patrzymy w świat

A co jeśli wyjadę w świat

Szeroko rozległy?

Czy może być gorzej?

Próbuję usłyszeć odpowiedź.